ტყვე


როცა Word-ის მეორე გვერდის შუაში მისული მშვიდად მონიშნავ მთლიან ტექსტს, ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე აამოქმედებ Shrift+Delete-ს და მოუგონარში გადაუძახებ მას, არ უნდა იყო მთლად ნორმალური. თანაც ამაზე მთელი საღამოა ფიქრობ, მაგრამ ერთი სიტყვა არ წავიდა. ერთგან არ ჩაჯდა რაღაც და დამთავრებას აზრი აღარ აქვს. ალბათ რამე მნიშვნელოვანი უნდა გეთქვა, იმდენად მნიშვნელოვანი, რომ იმ ერთმა ,,არჩამჯდარმა’’ სიტყვამაც კი გააფუჭა საქმე. უნდა უნაკლო ყოფილიყო, ხარვეზი გამორიცხულია! ასეთი მხოლოდ უმაღლესი შინაარსის მქონე ტექსტი თუ იქნებოდა, აღიარება, რომელიც თავის თავში გულის ყველაზე მიყრუებული ადგილების გამოძახილს იტევდა. (more…)

ცოცხალი გმირები

ორი დღის წინ ჩემი Facebook-ის wall-ზე ძველი ტელერეპორტაჟის ნაწყვეტები გამოჩნდა, რომელიც მინიმუმ ათჯერ მექნება ნანახი, მაგრამ მაინც თავიდან ბოლომდე გავიმეორე. ეს თემა მუდამ მაწუხებდა და დღეს გადავწყვიტე ცოტა რამე მეც ვთქვა იქ, სადაც ყველაფერი თითქმის ნათქვამია და ახალს არც არაფერს გპირდებით, რადგან ჩემნაირი აზრი ახლა ძალიან ბევრს გააჩნია. (more…)

ახალი ტექნოლოგიები და ტომ სოიერი

მეზობლის ბავშვი შემოვიდა… დაინახა მაცდურად მანათობელი Ipad და ,,შესდგა” ეგრევე, აწვება ყველაფერს უაზროდ! ,,მე რომ მოვიდე შენთან და შენი კომპიუტერი გავაფუჭო, კარგი იქნება?” ცდილობს საკუთარი ნივთის გადარჩენას პატრონი თან არ უნდა პატარა ბავშვს აწყენინოს. ,,მოდი რაა, მაინც გაფუჭებულია” პასუხობს ონავარი. ასეთია თანამედროვე პატარა თაობა, მიამიტობის საოცრად დაბალი კოეფიციენტით, მგონი ზოგმა დაბადებიდან იცის თოვლის ბაბუის ყოფნა-არ ყოფნის საკითხი და აბსოლიტურად ყველამ სკოლაში მისვლამდე, რომ მასწავლებლები ტუალეტში დადიან 🙂 კარგია ბავშვი პატარაობიდანვე რაღაცას რომ იგებს, ვერ ვიტყვი ვერაფერს, მაგრამ რაღაც მომენტში შეიძლება ამდენი ცოდნა მათ ბავშვობას აკარგვინებს, თუნდაც თოვლის ბაბუის მაგალითზე…
ერთ ისტორიას მოგიყვებით… (more…)