ONE YEAR

საქმიანი ადამიანი და სწერვა ერთია? ჰგავს მაინც, ხო? სულ ოდნავ…? ვისთვის როგორ ალბათ… მე თავი საქმიანი მგონია და სულ მივივიწყე აქაურობა. ახლა შემთხვევით ვიქექებოდი დაობებულ dashboard-ში და ასევე შემთხვევით შევამჩნიე, რომ პირველი პოსტი ზუსტად ერთი წლის წინ, 2011-ის 6 მარტს დამიწერია. გადავიკითხე და დაახლოვებით ისეთივე გრძნობა გამიჩნდა მისდამი, რაც შიგ იკითხება უშუქობაზე და ა.შ.
არამგონია საინტერესო იყოს იმის მოყოლა დავიწყო როგორ, რატომ და რანაირად აღმოვჩნდი აქ. პრეტენზია სოც. მედიის წარმომადგენლობაზე არც არასოდეს მქონია და თუ რამეს საერთოდ მივაღწიე ამ ნაჯღაბნების ხროვის სახით, რამოდენიმე ადამიანის დამსახურებაა. თავმდაბლობა ხანდახან = რეალობას, და ეხლა სწორედ ეს შემთხვევაა. არ ვთვლი რომ ამ 116 პოსტით, რაც ამ ერთ წელიწადში დავახვავე, ვინმეს განსაკუთრებულად შევმატე რამე. ნუ თუ არ ჩავთვლით საკუთარ თავს… ეს ყველაფერი ალბათ ჩემი მხრიდან დადებითი თუ უფრო ხშირად უარყოფითი ზედმეტი ემოციების მოცილების პროცესი იყო. და ამ ემოციების უნებლიე გამზიერებლებად თქვენ მომევლინეთ, გავკადნიერდები და ვიტყვი – ჩემი მკითხველები. ასეა თუ ისე, მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის თქვენთვის. ყველაზე მეტად იმისთვის, რომ მთელ ამ სისულელეს არათუ ისმენთ, კითხულობთ კიდეც! კიდევ ვიგემე ნამდვილი კრიტიკა, რაც ძალიან, ძალიან მაკლდა თურმე. ჯოისი ჩემგან არ დადგება და არც ვაპირებ; ამ მხრივ საქმე მშვიდადაა, მაგრამ ბლოგიდან წამოსულმა სიტყვამ სხვა, საერთოდ რომ არ აქვს წერასთან საქმე, ისეთი საკითხები გამიკრიტიკა და რასაც მეტ-ნაკლებად ალბათ შედეგიც მოჰყვა.
უცებ გადავავლე თვალი გასულ წელიწადს და მივხვდი ყველაზე დიდი შენაძენი ამ ბლოგმა ადამიანების სახით მომიტანა. შეიძლება ვინმე შემედავოს, რამის კურსებზე გევლო მეტ ნაცნობს გაიჩენდიო, მაგრამ მე არავის ვედრები ამ შემთხვევაში და ის ერთი ნაპოვნი ადამიანი მირჩევნია თუნდაც რეალურად გაცნობილ ასს სხვაგან. ცხოვრება არც ისე ხშირად გვანებივრებს საჩუქრებით და ვთვლი, რომ ერთ-ერთი დიდი საჩუქარი ამ წელს მეც მერგო მისი სახით. ახლა ალბათ წევს, წიგნს კითხულობს ან ფიქრობს… შეიძლება ამ პოსტზეც, ან ჩემზე… ვიცი ხვალ ერთ-ერთი პირველი იქნება ვინც ნახავს ამ ნაწერებს და ვიცი გულწრფელად გაუხარდება. იმ ღიმილით გაიღიმებს, რომელიც ასე მიყვარს მასში და კარგად ყოფნის კიდევ რამოდენიმე წამს მაჩუქებს ამით. ალბათ ხვდებით, მაზოხიზმი არ მიზიდავს. თუნდაც იმ ღიმილის გამო ვეცდები ხანდახან მაინც ვჯღაბნო რამე, არ დაგივიწყოთ და ჩემი ეგოისტური ბედნიერად ყოფნის სურვილი ავისრულო.
კიდევ ერთხელ მხოლოდ და მხოლოდ მადლობა! არ ვიცი რა მივულოცო, მაგრამ მაინც ვულოცავ ჩემ თავს… თუნდაც იმას, რომ დღეს გაგაღიმე! გილოცავ, ჩემო თავო!!! 

Advertisements

Posted by შიო on მარტი 6, 2012

https://shiosmarani.wordpress.com/2012/03/06/one-year/