ქვიშიან ნაპირს
მივყვები ნელა,
ნიავი არ ქრის
ცოტათი ბნელა…
სადღაც აქ ახლოს
ტირილი ბავშვის,
მე აღარ მახსოვს
ვკარგავდი კავშირს.
მოფრენილ ფიქრებს
გავისვრი შორს,
ვიცი ხელს მიქნევ
გადარებ ჭორს.
მთრთოლვარე ტუჩებს
შევეხო სუნთქვით,
დავყვებით ქუჩებს
არ ვივლით სულ ტყით.
ვიცვლები ვიცი
და ვხდები სხვა,
აღარ მწამს ფიცი
მიწა და ცა.
ამდენი ცუდი,
ტალახში მოსვრა,
მტყუანთა კუდი
ცხოვრებამ მოსრა!
ნელ-ნელა მოდის
ბორბალი მართლის,
და ეს კი ლოდინს
ხდის უფრო მარტივს.
არც ისე ბევრი,
არც ისე ღრმად,
გავსილა ქვევრი
რომ რამე ვთქვათ.
ხანდახან ცაში
ღრუბელი ნოლი,
და როგორც ტაში
ხმაურს ქმნის ბოლი.
აქაურ წყენას
მოპარულ ,,ჩიიზს’’
გიმალავთ ყველას,
შემინდეთ, please.
shiosmarani.wordpress.com 
გვირილა
/ ნოემბერი 14, 2011ნწუ, შენდობა არ იქნება 😀 😀
შიო
/ ნოემბერი 14, 2011მადლობა მაინც 😀
კახი
/ ნოემბერი 14, 2011კარგია, მომეწონა : )
შიო
/ ნოემბერი 15, 2011მადლობა, კახი.